Δεχόμαστε παραγγελίες και τηλεφωνικά. 2634 400 240 5:00 μ.μ. - 9:00 μ.μ.

ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΗΝ ΑΓΩΝΑ, ΟΤΑΝ ΒΡΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ, Η ΚΙΛΑ ΤΗΣ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΦΙΛΗ ΓΙΑΤΙ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΥΠΗ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ.

Η ΑΝΤΖΙ ΡΩΤΑΕΙ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΩΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ.

«Έχω κάποιες κάρτες ταρώ. Είναι πολύ παλιές και θα χρειαστεί να τις αντιγράψεις. Ζωγραφίζεις∙ σωστά; Θα σε βοηθήσει ο Κρις να γράψεις ένα βιβλίο. Να το δημοσιεύσεις μαζί με τις κάρτες.»

«Γιατί δεν το ζητάς από τον Κρις; Σίγουρα είναι πιο ειδικός για το ταρώ.»

«Συμφωνώ σ' αυτό. Άλλωστε έχει ανακαλύψει έναν τρόπο να ρίχνει το ταρώ, με τον οποίο μπορεί να επηρεάζει το μέλλον σύμφωνα με την επιθυμία του. Αυτό, επίσης, δεν πρέπει να χαθεί. Υποσχέσου πως θα τον πείσεις να σου δώσει τον τρόπο για το επικλητικό άνοιγμα. Το ταρώ που θα σου δώσω είναι το ιδανικό για να εφαρμόσεις αυτό το άνοιγμα.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΣΑΣΠΕΝΣ ...

Στην Αθήνα έκανε ζέστη ακόμη και το βράδυ. Δεν με παραξένεψε το γεγονός ότι ο βράχος της ακρόπολης ήταν γεμάτος κόσμο, περασμένα μεσάνυχτα.

Περπάτησα ανέμελα ανάμεσα από τις παρέες και κατευθύνθηκα σε ένα χαμηλότερο σημείο που δεν είχε αυτόν τον συνωστισμό.

Μια ξανθιά κοπέλα, πολύ σικάτη, καθισμένη σε μια πέτρα στα είκοσι μέτρα, μόνη της, με παρακολουθούσε διακριτικά.

Ξάφνου κατάλαβα πως κάτι δεν ταίριαζε με ό,τι είχα δει. Μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο δεν υπήρχε ένα ζευγάρι μόνο του. Οι παρέες ήταν όλες με παραπάνω από πέντε άτομα. Όλοι, σε κάθε παρέα, κάθονταν οκλαδόν σε κύκλο. Αυτά ήταν κάπως παράξενα, αλλά αυτό που δεν φαινόταν καθόλου συνηθισμένο ήταν πως κανείς δεν ακουγόταν να μιλάει. Αν μιλούσαν, το έκαναν ψιθυριστά ...

... Ακούστηκε ένα τρανταχτό γέλιο από μια ανδρική βραχνή φωνή. Ένα άλλο πιο μακρόσυρτο γέλιο ακολούθησε και μετά άρχισαν όλοι γύρω μας να ψέλνουν. Οι δύο που γέλασαν ήταν το σύνθημα μάλλον για να ξεκινήσουν το ψάλσιμο. Αισθάνθηκα σαν να έπεφτε παγωμένο νερό στη ραχοκοκαλιά μου. Η ξανθιά φάνηκε να τρομάζει το ίδιο.

«Είμαι η Ναταλί. Πρέπει να φύγουμε,» ψιθύρισε.

Για να ξεπεράσω το φόβο μου, σκέφτηκα ότι έβλεπα ένα όνειρο και αν ήθελα να αλλάξω όνειρο μπορούσα να κοιτάξω παρατεταμένα τη πέτρα του δαχτυλιδιού που ήταν οραματικά κατασκευασμένο για να χρησιμεύει σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν ήξερα όμως αν μπορούσα να πάρω μαζί μου τη ξανθιά. Αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια.

Έπιασα τα χέρια της Ναταλί και σήκωσα το δεξί μου χέρι κοιτώντας έντονα τη πέτρα. Με μιας, όλοι σηκώθηκαν και άρχισαν να μας πλησιάζουν από παντού. Ήμασταν περικυκλωμένες. Η τεχνική του πέμπτου βήματος του ονειρικού ελέγχου δεν δούλευε για δύο άτομα. Μια φορά που τη χρειάστηκα για να βγω από έναν εφιάλτη είχε δουλέψει. Δεν μπορούσα να αφήσω όμως τη Ναταλί μόνη της.

«Φύγε! Άσε μου τα χέρια, θα βρω τρόπο να ξεφύγω,» μου είπε η Ναταλί.

«Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι θέλουν;» ρώτησα, ενώ αυτοί μας πλησίαζαν απειλητικά.

«Δεν είναι άνθρωποι! Φύγε Άντζι, εγώ δεν κινδυνεύω όσο εσύ. Φύγε ...